ცა

Ср. ც

I. კავშირი შეერთებითი, რომელიც ნიადაგ ბოლოს დაერთვის ლექსთა: უფალიცა, მონაცა, მონაც, ვსწერცა, ვჰკითხულობცა, კუალადცა, მერმეცა და სხ., и, и.

— ეგრეთვე იხმარების ნაცუალსახელთა თანა და ზმნისზედათა: ვინცა, რაჲცა, რომელიცა, ვითარცა, როგორც, რადგანც და სხ. (ნახე ლექსსა თანა იგი).

II. ცა, ზეცა, ცისა, ზეცისა

ზეაღსახედავი, ზესკნელი, გარეშემცველი ხილულთა, დაბადებულთა (დაბად. 1, 1 და შემდგომი; ფსალ. 2, 4 და 8, 3; ვეფხისტ. 1), небо, небеса.

— ზოგჯერ ჰნიშნავს ჰაერსა, ვითარ მფრინველნი ცისანი, ე.ი. ჰაერისანი (ფსალ. 8, 8).

— ანუ სასუფეველსა (იოან. 3:12, 13; ებრაელ. 12:22, 23).

— ძველებურად ცანი ცთომილთანი ეწოდების ორბიტთა მათთა (ნახე ცთომილთან).